Zelluf doen!
Toen mijn kinderen in de peuterpuberteit waren was het mijn grote frustratie. Haast hebben en snel met hen ergens naartoe moeten (school, op bezoek, de stad in) en dus aankleden, tanden poetsen, plassen. Alle hulp of overname van activiteiten werd fanatiek afgeslagen. ‘Zelluf’ doen! Duurde langer, maar had natuurlijk 1 voordeel: ze leerden ervan. En vaak ging het om essentiële, basale zaken als aankleden of toiletteren, en dat moet je jezelf nu eenmaal eigen maken.
Maar nu de volwassen leeftijd. Hoe staat het met jou? Leuke baan of juist geen leuke baan, partner of niet, lekker bezig (of juist niet). ‘Zelluf doen’ bij ‘grote mensen-problemen’ is andere koek en noemen we doorgaans koppig, eigenwijs of gewoon stom. Zelluf doen betekent dat je vaak gaat voor herhaling, voor nogmaals iets proberen zoals je het nu eenmaal geleerd hebt – ook tegen beter weten in. Met ‘zelluf doen’ koers je in het ergste geval aan op een burn-out (gelukkig ben je in goed gezelschap van vele anderen), een depressie (idem) of een andere vorm van lijden.
Je gedraagt je dan eigenlijk als een eend in een eendenkooi, die gelokt door de kwispelstaart van de kooikershond, steeds verder de fuik in zwemt. Te laat daagt dan het besef dat er niets mis is met hulp vragen. Ik zie om me heen gebrek aan dat hulp vragen en de verstrakking in het zelf willen oplossen als versnelling en verergering van problemen. De omstanders zien altijd de vangarmen van de eendenkooi eerder dan de eend zelf ze ziet…
Maar nu de volwassen leeftijd. Hoe staat het met jou? Leuke baan of juist geen leuke baan, partner of niet, lekker bezig (of juist niet). ‘Zelluf doen’ bij ‘grote mensen-problemen’ is andere koek en noemen we doorgaans koppig, eigenwijs of gewoon stom. Zelluf doen betekent dat je vaak gaat voor herhaling, voor nogmaals iets proberen zoals je het nu eenmaal geleerd hebt – ook tegen beter weten in. Met ‘zelluf doen’ koers je in het ergste geval aan op een burn-out (gelukkig ben je in goed gezelschap van vele anderen), een depressie (idem) of een andere vorm van lijden.
Je gedraagt je dan eigenlijk als een eend in een eendenkooi, die gelokt door de kwispelstaart van de kooikershond, steeds verder de fuik in zwemt. Te laat daagt dan het besef dat er niets mis is met hulp vragen. Ik zie om me heen gebrek aan dat hulp vragen en de verstrakking in het zelf willen oplossen als versnelling en verergering van problemen. De omstanders zien altijd de vangarmen van de eendenkooi eerder dan de eend zelf ze ziet…
Drie mentale hindernissen voor niet zelluf doen…
Waarom is hulp vragen nou zo lastig?
Reden nummer 1: Het voelt altijd zwak. Als je eenmaal groot bent, moet je toch gewoon alles zelf kunnen? Iets in ons zegt eerst: nou niet zeuren, los het op. Dat ‘iets’ heet overigens het Denkende Zelf, de grote tetteraar in je hoofd die het je enorm lastig kan maken.
Op nummer 2: je moet met de billen bloot. Je weet dat je, nadat je je idee van zwakte hebt overwonnen en je denkende Zelf het zwijgen hebt opgelegd, ook nog eens met je billen bloot moet en je hulpvraag inclusief je eigen falen moet gaan toelichten bij anderen. Wat zullen zij wel niet van je denken??
Op nummer 3: we kunnen veel hebben. Dus lijden we, verdragen we en stapelen we maar door. Vervolgens gaan we door onze hoeven en moeten we kruipend en vol schaamte alsnog om hulp vragen.
Voila. Drie stevig in ons verankerde tegenstribbelaars die het zelf doen in stand houden.
Zien we die muur dan niet aankomen? Nee, vaak juist niet. Onbewust te druk in gevecht met onze 3 hulpkillers, die onze tunnelvisie overeind houden. We doen er bij tegenwerking en tegenslag onbewust nog te vaak een schepje van hetzelfde gedrag erbovenop. Vaak is dat controlegericht gedrag, dat de problemen verergert. Als dan toch nog de bom barst, zijn we oprecht verbaasd. We waren toch echt bijna ‘in control?’
Reden nummer 1: Het voelt altijd zwak. Als je eenmaal groot bent, moet je toch gewoon alles zelf kunnen? Iets in ons zegt eerst: nou niet zeuren, los het op. Dat ‘iets’ heet overigens het Denkende Zelf, de grote tetteraar in je hoofd die het je enorm lastig kan maken.
Op nummer 2: je moet met de billen bloot. Je weet dat je, nadat je je idee van zwakte hebt overwonnen en je denkende Zelf het zwijgen hebt opgelegd, ook nog eens met je billen bloot moet en je hulpvraag inclusief je eigen falen moet gaan toelichten bij anderen. Wat zullen zij wel niet van je denken??
Op nummer 3: we kunnen veel hebben. Dus lijden we, verdragen we en stapelen we maar door. Vervolgens gaan we door onze hoeven en moeten we kruipend en vol schaamte alsnog om hulp vragen.
Voila. Drie stevig in ons verankerde tegenstribbelaars die het zelf doen in stand houden.
Zien we die muur dan niet aankomen? Nee, vaak juist niet. Onbewust te druk in gevecht met onze 3 hulpkillers, die onze tunnelvisie overeind houden. We doen er bij tegenwerking en tegenslag onbewust nog te vaak een schepje van hetzelfde gedrag erbovenop. Vaak is dat controlegericht gedrag, dat de problemen verergert. Als dan toch nog de bom barst, zijn we oprecht verbaasd. We waren toch echt bijna ‘in control?’
zelluf doen OF LEREN?
Naast dit boek heb ik nog twee leerlijnen voor je uitgezet op mijn homepagina: Gelukscafe ( 17 mei) is bijna uitverkocht (gezien de hele lage prijs en de hele hoge waardering verbaast me dat niet) en de gerestylde Zekertraining staat beter in de steigers dan ooit. Gun jezelf eens een kijkje. Of wil je het toch liever allemaal ‘zelluf doen’? Van mij mag het, ik vraag zelf liever om hulp. Vroegtijdig wel te verstaan, dat is de kunst!
▼
Ben je benieuwd naar leren, BEKIJK DAN MIJN drie leerlijnen:
   |
|